Een geplande wandeling van 14km in het Nationaal Park Hoge Kempen draaide uit op 20km, roze pijlen, een goed doel en een lichte identiteitscrisis. Maar hé: alles voor Pink Ribbon én een goed verhaal.
Vandaag gingen we – vol goeie moed en met nul voorbereiding – wandelen in het Nationaal Park Hoge Kempen in Maasmechelen. Met meer dan 88 luswandelingen om uit te kiezen, dachten we slim te zijn en kozen we thuis een mooie lus van 14km uit, aangeduid met gele pijltjes.
GPX op het horloge zetten? Nah. Wat kan er gebeuren?
Eénmaal aangekomen bleek het al meteen druk. Zo druk dat er zelfs iemand stond te wuiven met z’n armen om het parkeren in goede banen te leiden. Oei, iets te doen vandaag zeker?
En jawel hoor, de jaarlijkse Walk for Pink Ribbon was volop aan de gang. Een wandelevenement dat mensen samenbrengt om meer bewustzijn te creëren rond borstkanker en om projecten te steunen die écht een verschil maken voor wie ermee te maken krijgt.
En alsof het universum z’n eigen dresscode had gestuurd, stond ik daar – zonder het te weten – volledig on theme. Roze top, roze schoenen, roze oorbellen. Toeval? Of ben ik gewoon altijd klaar voor een goed doel mét stijl?
Twee vliegen in één (licht bezwete) klap.
De roze pijltjes van de 16km-route lonkten, dus wij dachten: ach, 2km meer dan gepland, wat maakt dat uit? Wat kan er immers gebeuren?
Van rustpunt naar “waar zijn we eigenlijk?” in 3 roze pijlen
Het Nationaal Park Hoge Kempen is prachtig. Bossen, vijvers, terhills… het is alsof je door een postkaart wandelt. Na een paar kilometer kwamen we aan bij het eerste rustpunt: water, graanrepen, een dixie die met open armen stond te wuiven – luxe. We vervolgden onze weg, netjes de roze pijltjes volgend. Easy, toch?
Tot het volk stilaan verdween. En ik bedoel: écht verdween.
Niemand voor ons, niemand achter ons. Geen bereik. Wel nog roze pijltjes.
Hmm… Misschien zijn we op de route van de 34km beland?
Na wat doelloos stappen en wat dramatisch Jack-Sparrow-gewiebel door de bossen, vonden we eindelijk bereik. En ja hoor: verkeerd gelopen. Maar we zijn creatief. Via een klein wandelpad hebben we een shortcut terug naar het rustpunt genomen (sorry voor alle spinnenwebben in m’n gezicht).
Terhills: niet vandaag, maar ooit
Door onze elegante omweg van +4km besloten we de beklimming van de iconische terhill over te slaan. Dat zou nog eens een stevige kilometer extra geweest zijn – en we voelden onze bovenbenen al driegend samentrekken bij de gedachte.
Die houden we voor een volgende keer, mét GPX én zonder zijsprongetjes.
Gelukkig zat de pntonbrug van 380 meter wél in de route. Ietwat druk, maar wel speciaal om over te wandelen met water onder je voeten en veel mensen om niet tegenaan te botsen.
En over dingen die we niét deden gesproken: je kan aan de ingang van het park ook een 24m hoge schatbok beklimmen via trappen, mét oude mijnfoto’s onderaan als historisch voorspel. Maar ook dat bewaarden we – heel bewust ahum – voor een andere keer.
Onze benen wilden vooral horizontaal liggen. Begrijpelijk, na 20km chaos.
Pink Ribbon: dikke pluim
Over de organisatie niets dan lof. De bevoorrading was top, de medewerkers en vrijwilligers vriendelijker dan m’n ochtendhumeur aankan en overal stonden netjes toiletten.
Zonder het gepland te hebben, wandelden we voor een mooi doel én kwamen we thuis met 20km op de teller (en een verhaal dat meer bochten maakte dan de route zelf).
Volgende keer wat minder kilometers. En hopelijk wat meer uitzicht dan paniek. Maar hé: dat is exact hoe een echt Trekpleistertje eruitziet.
